نقش سلنیوم در بدن

سلنیوم یکی از اجزای تشکیل دهنده آنزیم های آنتی اکسیدان (گلوتاتیون پراکسیداز) است که از بدن در برابر صدمات اکسیداتیو محافظت می کند. این عنصر برای استفاده از ید در تولید هورمون تیروئید، برای عملکرد سیستم ایمنی و عملکرد سیستم باروری ضروری می باشد.

کمبود سلنیوم

بارزترین ویژگی کمبود سلنیم، بیماری کشان (keshan) است که یک بیماری قلبی است که کودکان و زنان باردار را در روستاهای چین مبتلا می کند چون خاک این منطقه فاقد سلنیم بوده و منجر به کاهش سطح این عنصر در زنجیره غذایی می شود. کمبود این عنصر با بروز ضعف و لاغری عضلانی در سالمندان در ارتباط است. کمبود شدید آن می تواند سبب بروز آسیب به عضلات قلب و اسکلتی شود. سلنیم سبب محافظت از عضلات بدن شده و کمبود آن عاملی جهت کاهش توان عضلانی است که بتدریج با افزایش سن رخ می دهد. کمبود سلنیم می تواند یک عامل خطر در زمینه افزایش فشار خون باشد. این نقش سلنیم مربوط به اثر آنتی اکسیدانی آن بر روی نیتریک اکسید (عامل اتساع عروق و کاهش فشار خون) در عروق است. علاوه بر این کمبود این عنصر باعث مهار عوامل گشاد کننده عروق شده که عاملی برای افزایش فشار خون است.

مسمومیت با سلنیوم

وجود سلنیم اضافی در بدن موجب مسمومیت می شود، بنابراین سلنیم اضافی کاملا سمی است. علایم فزونی سطح سلنیوم شامل: شکننده شدن ناخن و مو، ضایعات پوستی و احساس بوی سیر هنگام تنفس می باشد.

منابع غذایی سلنیوم

این عنصر در انواع غذاها به خصوص مغزهای برزیلی، نان، ماهی، گوشت و تخم مرغ یافت می شود. میزان سلنیم در غلات مستقیما با میزان سلنیم در خاک تناسب دارد. غذاهای گیاهی تأمین کننده اصلی سلنی و گوشت و نان منابع غذایی رایج سلنیم هستند. برخی مغزها خصوصا گردو، منابع خیلی خوبی می باشند.

بیشتر بدانیم: چرا سلنیوم برای بدن ضروری است؟

میزان سلنیوم مورد نیاز بدن

میزان غذایی توصیه شده برای این ماده در بزرگسالان 55 میکروگرم و مقدار حداکثر قابل تحمل مجاز آن 400 میکروگرم در روز است.