استئوآرتریت چیست؟

استئوآرتریت یا OA شایعترین نوع آرتریت است. بطور معمول هدف این بیماری مفاصل دست ها، ران ها، زانو ها، پاها و مهره های کمری است. گاهی اوقات این بیماری به بند انگشتان مچ دست، آرنج ها و شانه ها حمله می کند. اگر حتی این بیماری باعث بد شکلی های مفصلی مثل روماتوئید آرتریت در شما نشود می تواند به مقدار زیادی بر روی فعالیت های روزانه شما تاثیر بگذارد. استئوآرتریت برروی غضروف ها اثر می گذارد. این بیماری باعث سائیدگی، فرسودگی و در اکثریت موارد می تواند بطورکلی غضروف را از بین ببرد و استخوان بر روی استخوان قرار می گیرد. نتیجه این تخریب درد بسیار آزار دهنده ای خواهد بود. تا سن 65 سالگی تقریبا 75 درصد افراد دارای شواهد رادیوگرافی از استئوآرتریت در ناحیه دست، پا، زانو و ران خود هستند.

علائم  استئوآرتریت

علائم این بیماری شامل خشکی و سفتی و درد مفاصل، درد مفصل در هوای مرطوب و صبحها و یا درد بعد از ورزش های سنگین است. در استئوآرتریت وجود التهاب همیشه از اولین علائم نیست ولی ممکن است فرد دارای مقداری تخریب مفصل باشد. این بیماری در زنان در حوالی دوره یائسگی و یا بعد از آن رخ می دهد. در مردان در حوالی یا بعد از میانسالی و در ورزشکاران و دیگر افراد که دارای ضربه هایی به مفاصلشان هستند رخ می دهد. این نوع از درگیری مفصل به عنوان بیماری مخرب مفصل (DJD) شناخته می شود. علائم اولیه استئوآرتریت شامل : درد پیوسته یا متناوب مفصل، خشکی مفاصل بعد از بلند شدن از خواب، تورم و حساسیت به لمس در یک یا چند مفصل، احساس غژغژ یا صدا در مفصل (که به علت مالش استخوان بر روی استخوان دیگر رخ می دهد)، درد مدوام در طول فعالیت های معمولی است.

درمان استئوآرتریت با دارو

داروهای مورد استفاده در پزشکی معمولا داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی هستند. از انواع این داروها می توان به ایبوپروفن، ناپروکسن و دیگر داروهای ضد درد ژنریک اشاره کرد. به علت آنکه این دارو ها ضد التهاب هستند، تلاش آنها بر خاموش کردن التهاب در مفصل است که بنابراین باعث کاهش درد می شوند. هرچند این داروها عامل درد را از بافت خارج می کنند اما آنها علت ریشه ای مشکل را مورد هدف قرار نمی دهند. در واقع مشخص شده که NSAIDs ها بطور قاطع به عنوان عواملی در آهسته کردن رشد و ترمیم غضروف عمل می کنند. به همین علت است که دقیقا مشخص می شود چرا درمان های طبیعی (ورزش و کاهش وزن) و استفاده از مکمل های غذایی گلوکزآمین برای ارتقاء سلامت مفصل بجای تخریب آن ها موثر هستند. متاسفانه هنوز سالانه 8 میلیارد دلار صرف تولید داروهای NSAIDs می شود. به همین علت کارخانجات داروسازی هیچ تمایلی بر توقف تولید مصرف یا توصیه این دارو ها را ندارند. خوشبختانه شما به عنوان یک مصرف کننده مطلع این مسائل را بهتر می دانید.

درمان استئوآرتریت با جراحی

در اکثر موارد استئوآرتریت، جراحی ممکن است تنها و اولین راه تسکین درد و تخفیف علائم مفاصلی که دچار تخریب شده اند باشد. این گونه جراحی ها اغلب بسیار گران هستند (10 تا 15 میلیون تومان) و همچنین عوارض و خطراتی را به همراه دارند. پیشگیری از آرتروز بسیار آسان تر و کم خرج تر بوده و بدون عارضه است. به علاوه تعویض مفصل به علت فرسودگی بعد از چند سال نیاز به تعویض مجدد دارد.

فواید گلوکزآمین برای استئوآرتریت

گلوکزآمین توانایی کاهش درد در آرتروز را دارد. همچنین متخصصین بر پایه مطالعات اخیر معتقدند که گلوکزآمین برای اولین بار در بازسازی و ترمیم ساختمان مفاصل مفید واقع شده است. گلوکزآمین یک مکمل غذایی با فروش آزاد (بدون نسخه) در داروخانه هاست. بهترین مزیت این مکمل مفصلی اینست که کاملا یک ترکیب ایمن، طبیعی و غیر سمی است. در حال حاضر مشخص شده است که گلوکزآمین نه تنها ناراحتی های مفاصل مانند درد را تسکین می بخشد بلکه در بهبود و ترمیم ساختمان مفصل نیز کمک کند. برخی از مطالعات هم چنین نشان داده اند که گلوکز آمین در رشد مجدد بافت غضروفی موثر است.

گلوکز آمین چیست؟

گلوکزآمین یک قند آمین دار است که برای ساختمان بافت های همبند و سلامت بافت غضروفی ضروری است. این ماده پایه اصلی برای ساخت پروتوگلیکان ها و دیگر مواد محافظ بافت غضروف است. این ماده جزء مصالح حیاتی ساختمان پروتوگلیکان ها و دیگر ترکیبات داخل مفصل است. پروتوگلیکان ها مولکول های پروتئینی بزرگی هستند که به عنوان اسفنج در نگهداری آب عمل می کنند و خاصیت الاستیسیتی و بالشتک مانندی در بافت همبند دارند. این ترکیبات همچنین دارای نقش میانجی برای حفاظت از مفصل در مقابل فرسودگی زیاد و پارگی دارند. بدون وجود گلوکزآمین تاندون ها، لیگمان ها، بافت های پوست و ناخن، استخوان، غشاء مخاطی و دیگر بافت های بدن نمی توانند بطور مناسب شکل بگیرند.

آشنا شویم: کپسول کارتیدنس هلث برست

بطور طبیعی مقادیر کافی از گلوکزآمین در بدن ما برای تشکیل ترکیبات مختلف مورد نیاز برای ساخت بافت های همبندی و سلامت عضروف تولید می شود. اما بتدریج میزان تولید و تغییرات تخریبی آن در بدن ما با انجام فعالیت های ورزشی، آسیب های وارده، سوختگی ها، آرتریت ها و دیگر اختلالات التهابی، افزایش سن و تخریب مزمن افزایش می یابد. در این وضعیت بدن ما ممکن در تامین نیازهای بدن نسبت به این ماده اساسی ناتوان خواهد شود که این مسئله منجر به کاهش مقدار تولید پروتوگیلکان ها در بدن می شود. این نیز می تواند منجر به کاهش در میزان مواد روان کننده و محافظ مفصل مانند مایع سینوویال (مایع داخل مفصلی) کند که نقش بالشتکی و جذب فشار را در مفاصل ما دارند و از آسیب آنها محافظت می کنند پس بطور کلی مقدار زیادی گلوکزآمین نیاز داریم اما مقدار کمی از آن را می سازیم.